Prolog

Przerzuciłam bezwiednie kolejną stronę skryptu. Odłożyłam go zastanawiając się, co w ogóle czytałam. Rozglądnęłam się po pokoju. Mój wzrok powoli przesuwał się po ścianach, zatrzymując się na plakatach mojej współlokatorki  Nikoli – Kurka i Winiarskiego. Zerknęłam na telefon. Chciałam sprawdzić internet, jednak zrezygnowałam. Przecież robiłam to parę minut wcześniej. Powoli wpadałam w jakąś paranoję na tym punkcie. 

Stwierdziłam, że dziś się już nic więcej nie nauczę, dlatego postanowiłam wybrać się do kuchni i w końcu zjeść kolację.

Nie mogłam przestać myśleć o tym, co mnie spotkało tydzień temu. Nawet jedząc kanapkę w głowie kłębiły mi się myśli i wspomnienia. Teraz już musiałam sprawdzić w telefonie facebooka, tweetera – cokolwiek, gdzie by się pojawiła informacja o tym, że on mnie szuka. Jakakolwiek wzmianka, aluzja o tym, że coś nas na moment połączyło. 

Jedno spojrzenie. Tak krótkie, że prawie nie miało miejsca i jednocześnie na tyle długie by odmieniło ono moje życie. Nic nie różniące się od innych i zapewne nic nie znaczące. Wiedziałam to, jednak nie potrafiłam się sama do tego przyznać, mając ciągle nadzieję i licząc na więcej.

Niestety, żadnych nowych wpisów od Aleksa.