Rozdział III

Never had much faith in love or miracles
 Never wanna put my heart on the line
  But swimming in your world is something spiritual
   Bruno Mars - Locked Out Of Heaven

- Cam, trzymaj kieliszek. Wasze zdrowie!- wykrzyknęła Nikola, kładąc go przede mną na kuchennym stole.

- Jakie tam zdrowie. Ja tego nie widzę… Przecież on jest siatkarzem. To nie ma przyszłości. Po jednym spojrzeniu miałby się zakochać? Tak głupia to nawet ja nie jestem. Życie to nie bajka. Zresztą, jak ja mam mu dać znać, że to jestem ja?

- Odpalaj twittera i pisz. Najwyżej wyślesz mu jakieś swoje zdjęcie z meczu na potwierdzenie swoich słów. Camille Atanasijević, jak to pięknie brzmi! – piszczała z zachwytu Nika.

Przynajmniej ona się cieszyła. Ja dalej nie mogłam uwierzyć w to, co się dzieje. W najgorszej jednak sytuacji jest Wiki. To jej ulubieńcem jest Aleks. Zawsze była zła gdy o nim mówiłam, a teraz może się naprawdę obrazić. Ale czy mam rezygnować ze swojej szansy dla niej? Nie chcę się z nią kłócić, ale w końcu chłopak nigdy jej nie był, więc nie ma prawa nic mi zarzucić. Ona jednak siedziała obok nas nic się nie odzywając.

- Ale to nie ma sensu, ta wiadomość i tak się pewnie zgubi w spamie od szalonych fanek. Jestem pesymistycznie nastawiona, to się nie uda.

- Nawet nie waż mi się rezygnować. To twoja wielka szansa, musisz ją wykorzystać.

Popatrzyłam się ze zmartwioną miną na Nikolę. W przeciwieństwie do mnie była pełna entuzjazmu. Brakowało mi jedynie wsparcia od strony Wki, nie chciałam nic robić wbrew jej woli.

- Wiki, co ty na to? – spytałam ją.

- A co się będziesz przejmować moim zdaniem, rób co chcesz. Mnie w wasze życie nie mieszaj – odpowiedziała obrażona i wyszła z kuchni. Chwilę później usłyszałyśmy trzask zamykanych drzwi do jej pokoju. Postanowiłam się nie przejmować jej zachowaniem, wzruszyłam więc ramionami i powiedziałam do Nikoli:

- Później jej pewnie przejdzie. To ja idę do siebie, może coś jednak napiszę.

Wykrzywiłam usta na kształt uśmiechu, porwałam do rąk mój kieliszek i wino Nikoli i szybkim krokiem wyszłam z kuchni. U siebie zamknęłam drzwi, nalałam sobie pełen kieliszek alkoholu, wzięłam laptopa i usiadłam na łóżku. Przyssałam się do kieliszka i obserwując włączającego się laptopa zaczęło do mnie docierać to, co się wydarzyło. Niepewność i zwątpienie zaczęły zmieniać się w ekscytację. Dalej nie mogłam uwierzyć, że on mnie pamięta. I szuka mnie! Tyle czasu minęło od meczu, że już straciłam nadzieję. Moja bajka zaczynała wkraczać w realne życie. Co prawda byłam zadowolona, że tak szybko skończyłam z moją głupią nadzieją i teraz nigdy bym nie pomyślała, że sprawy przybiorą taki obrót. Owszem, chciałam wcześniej, by tak było, ale jednak nie wyobrażałam sobie, żeby to miało naprawdę miejsce. Pogodziłam się już z faktem, że to był nic nie znaczący kontakt wzrokowy, o ile w ogóle był. Po jednym spojrzeniu taka znajomość? Czy to w ogóle możliwe? A tu jednak, ku mojemu zaskoczeniu, nie tylko ja miałam takie odczucie, że to było coś więcej. Wiedziałam! Wiedziałam, że to nie mogło być tylko moje wyobrażenie!

Mimo tej radości, mój głos rozsądku ciągle był bardzo pesymistyczny. W końcu to co się działo było zbyt piękne, by mogło istnieć naprawdę i czekał tylko aż się wszystko posypie na najlżejszym wietrze jak domek z kart. W końcu on mógł mieć każdą, czemu więc ja? Nie zna mnie, nie wie nawet kim jestem a odważył się na tak śmiały krok. W końcu mogło się okazać, że jestem zajęta, niezainteresowana, nie pasująca do niego pod względem charakteru, no w ogóle wszystko ze mną może być nie tak. Albo mogłam się nigdy nie znaleźć.

Jeszcze nie zdążyłam zalogować się na twittera, kiedy mój kieliszek był już pusty. Bez zastanowienia dolałam sobie znów do pełna, włożyłam słuchawki w uszy i zabrałam się za przeglądanie twitów. Na kilka odpowiedziałam, jednego podałam dalej, czyjegoś dodałam do ulubionych. Przypomniało mi się, kiedy Aleks dodawał do ulubionych moje twity, nie wiedząc wtedy, że to ja. Rzadko do niego pisałam, ale pewnie mnie kojarzy po niemiłych twitach i charakterystycznym awatarze. No może jakoś specjalnie chamskie nie były, ale nie pisałam jak każda zakochana fanka. Mam nadzieję, że nie weźmie tego co teraz napiszę za żarty.

„To ja jestem dziewczyną, której szukasz” wystukałam na klawiaturze, kliknęłam tweetnij i poszło. Zwięźle i prosto. Teraz już nie było odwrotu, mogłam tylko czekać na odpowiedź, którą, biorąc pod uwagę kiedy Aleks wchodzi na twittera, dostanę dopiero w środku nocy.

Z nudów postanowiłam jeszcze przejrzeć odpowiedzi fanów na filmik, który Aleks zamieścił. Co ciekawe, nie zauważyłam, by ktoś oprócz mnie deklarował, że jest tą osobą. A reszta tekstów była dosyć ciekawa. „Szkoda, że to nie ja. Piękne słowa, dziewczyna jest wielką szczęściarą”. „Życzę powodzenia w szukaniu, taka historia musi mieć happy end.” „Podziwiam Cię za to, że szukasz zupełnie obcej osoby. Spełniaj swoje marzenia.” Komentarzy było bardzo dużo, jeszcze nigdy nie widziałam, by jego twit miał taki odzew wśród fanów. Wzruszyłam się czytając ich słowa. Nie spodziewałam się, że podczas takiej akcji będzie mieć wsparcie od fanów. Raczej myślałam, że dla zakochanych fanek stanę się wrogiem publicznym numer 1. Jestem przekonana, że skoro to jeszcze nie nadeszło, to już niedługo tak będzie.

Kiedy tak sobie siedziałam słuchając muzyki i przeglądając Internet przyszło mi powiadomienie o emailu. Otworzyłam i nie mogłam uwierzyć w to, co przeczytałam. Serce biło mi jak szalone a dłonie zaczęły drżeć. „AAtanasijevic wysłał do Ciebie prywatną wiadomość” mówił tytuł. Szybko włączyłam twitera i listę wiadomości.

„Udowodnij”

Znalazłam w jakimś folderze zdjęcie zrobione pod halą Energią razem z dziewczynami. Może trochę podchwytliwe, ale jeśli mnie rzeczywiście tak dobrze pamięta, pozna którą jestem. Zalinkowałam i wysłałam twita. Nie mogłam odpowiedzieć na wiadomość, ponieważ nie miał mnie wśród osób, które obserwuje.

Chciałam zawołać Nikolę, ale odpuściłam to sobie. Wolałam w spokoju porozmawiać z nim, bez laski piszczącej mi do ucha. Jako, że chłopak nie odpisywał – pewnie zastanawiał się którą z nas widział wtedy – postanowiłam przejść się do kuchni, wziąć sok i jakieś chipsy. Ciągle podchodzę do tego krytycznie, ale zapowiada się ciekawa nocna rozmowa.

-Napisałaś? – usłyszałam Nikolę krzyczącą ze swojego pokoju.

- Tak. Ja idę do siebie, dobranoc! – odpowiedziałam. Nie informowałam jej o tym, że wszystko zmierza we interesującym kierunku. Jeszcze by mnie uszczypnęła by sprawdzić, czy nie śnię i bym się obudziła…
Kiedy wróciłam, czekała na mnie kolejna wiadomość. 

„Nie mogę uwierzyć, że to Ty. Straciłem już wiarę w to, że Cię kiedyś znajdę. Możemy pogadać?”
Głupie pytanie Aleczku, oczywiście, że chcę pogadać. Ciekawe czego ktoś taki jak ty chce ode mnie. 

„Dodaj mnie do obserwujących a będziemy mogli pogadać przez prywatne wiadomości”
Po chwili już mogłam z nim pisać. Kontynuowałam rozmowę prostymi i zwięzłymi zdaniami, nie chciałam być jak każda fanka, która już by mu napisała jak bardzo go kocha.

„Jak masz na imię?”

„Tak jak mówi nazwa Twittera – Camille. W Polsce to Kamila.”

„Ja jestem Aleks, miło mi Cię poznać Camille:)”
Oh, kolego, nie spoufalaj się tak. Powoli, powoli. Nie ma co się spieszyć – boję się, że im dalej tym bliżej do końca. Ale pogadajmy, może będzie fajnie. Przynajmniej kiedyś będę mogła się pochwalić, że wymieniłam z Aleksem kilka wiadomości. To już szczyt moich marzeń. Postanowiłam być miła i napisać coś bardziej ambitnego niż słowa i proste zdania. 

„Mi też miło Cię poznać. Szkoda, że nie udało się nam porozmawiać wtedy na meczu. Co tam u Ciebie słychać?”

„Może chciałabyś się spotkać, lepsze to niż pisanie na twitterze. U mnie wszystko w porządku, dziękuję. Właśnie wróciłem z treningu”
Chciałabym, ale czy to możliwe? Ja mam studia, on treningi, dzieli nas pareset kilometrów, ja mieszkam w Krakowie a on w Bełchatowie. Już z wyjazdem na mecz był problem, a co dopiero na spotkanie. Nie chciałam go oszukiwać, więc napisałam mu od razu swoje obawy.

„Ze spotkaniem będzie ciężko, nie mam za bardzo możliwości i czasu przyjechać do Bełchatowa… Zresztą, nie znasz mnie, po co to wszystko? Tyle zachodu pewnie pójdzie na marne. To nie jesteś za bardzo zmęczony by pisać?”

„Niee, trening był dziś nawet przyjemny. To ja do Ciebie przyjadę. Zależy mi”
Wow. Co za poświęcenie dla zupełnie nieznanej osoby.

„Myślisz, że warto się tak fatygować?”

„Ty mi powiedz. Warto? Ja uważam, że tak. Masz kogoś…?”
W końcu konkrety. 

„Nie.”

„To gdzie i kiedy mam przyjechać?”

„A co z treningami? Nie pozwolę Ci ich opuścić, żeby się ze mną spotkać”
Wiadomo, że siatkówka najważniejsza.

„Wezmę wolne”

„Wolne od siatkówki? Trening jest ważniejszy niż ja”

„Nie mogę się zgodzić z tym. To ten weekend?”
Jak się robi słodko. Niczym w starym małżeństwie. 

„Godzina 11 na krakowskim rynku koło fontanny.”
Jak się tam dostanie nie wiem, ale niech się dostosuje do moich warunków. 

„Spoko.”   

„Co porabiasz?”
Wysłał dwie wiadomości jedna za drugą. Eh, czy naprawdę nie mamy o czym rozmawiać tylko o tym co robię?

„Nic ciekawego, wypiłam prawie całą butelkę wina, słucham muzyki. Samo pisanie z tobą jest bardzo ciekawym zajęciem”

„Ale Ci dobrze. Jak Ci się udaje pisać ze mną tak normalnie? Miałem obawy, a okazujesz się być pod każdym względem wyjątkowa”

„A co? Miałam Ci wysyłać serduszka? Pisać jak bardzo kocham Twoje loki? Nie w tym życiu, zapomnij. Szanuję Cię jako siatkarza, ale to, że nim jesteś nie robi z Ciebie jakiegoś superbohatera. Dla mnie jesteś normalnym człowiekiem, który ciężko pracuje na swój sukces. Za to Cię podziwiam. A ty co robisz zwykle o tej porze? Często widuję Cię na twitterze. Nie powinieneś teraz odpisywać fanom?”

„Nic się im nie stanie jak poczekają do jutra. Wolę rozmawiać z Tobą, jesteś dużo bardziej ciekawa niż moi fani”

„Ciężko mówić o tym, czy jestem ciekawa jak mnie tak naprawdę nie znasz”

„Oczy są zwierciadłem duszy, prawda? Ja widziałem Twoje i jestem pewny, że jesteś warta mojej uwagi. Wiem, że to się może okazać dziwne, jak disnejowska historia, ale może warto spróbować? Spotkać się i pogadać? Tylko o to proszę, o szansę.”

„Piękne słowa... Kto by pomyślał, że siatkarz może tak mówić. Nie idziesz spać? Weekend się zbliża, musisz odpocząć przed wycieczką”

„Przecież to, że jestem siatkarzem nie czyni ze mnie istoty bez serca i uczuć. Skoro muszę spać… ;) To widzimy się w sobotę. Zaraz wyślę Ci swój numer telefonu, jak coś to dzwoń lub pisz o każdej porze dnia i nocy. A jak się zgubię w Krakowie to też dzwoń. Tylko proszę, nie upubliczniaj go. Wierzę, że Tobie mogę zaufać. Miłej nocy Camille:)”

„Good night”

Zapisałam sobie numer w kontaktach z podpisem „Ola”. Nie miałam nikogo o takim imieniu więc powinnam zapamiętać o kogo chodzi przy jednoczesnej dyskrecji.

Podczas rozmowy serce cały czas biło mi jak szalone, nie mogłam uwierzyć w to, że pisałam z Aleksem. Może nie było jakoś super, ale jak na pierwszy raz poszło całkiem nieźle. I chce się spotkać! A do soboty zostały tylko dwa dni…

Ogarnięta wielką radością postanowiłam położyć się spać. Pewnie długo nie zasnę z podekscytowania, ale na pewno będę miała piękne sny. W końcu sam Aleksandar życzył mi miłej nocy.

***

To już trzeci rozdział mojego cukierkowego i bajkowego opowiadania. Jak ten czas leci… I pobiłam dziś okrągły tysiąc wyświetleń! Przyznam się, że dokładny 1000 był mój (trafiłam :P), więc nagrodę dostaję ja, ale bardzo chcę podziękować każdemu, kto nabija ten licznik, wchodzi, czyta, komentuje. :) To opowiadanie piszę dla rozrywki i nigdy nie przypuszczałam, że mogę nim kogoś zainteresować. Dziękuję!
Następny nie wiem kiedy, pewnie za półtora lub dwa tygodnie. Blog musi poczekać na rzecz moich wakacji. ;)
Pozdrawiam!